„Et gëtt kee schlecht Wieder, nëmme schlecht Kleeder“, seet d’Meedchen, wou et rëm doheem ass zu der Madamm Delarü. Aus enger Kartongstut zaubert hatt e Stéck Stoff: Et ass e Reemantel, fir Muppen.

Am Ufank ass d‘Madamm Delarü net esou begeeschtert vun hirem neie Reemantel. De Stoff fënnt si e bëssen onbequeem oder éischter ongewinnt. Mee no enger Zäit gewinnt si sech drun, a mierkt, dass et guer net sou schlecht ass, wann hire Pelz bei deem Wieder net esou naass gëtt.

Éier d’Meedchen de Reemantel kaf hat, haten d’Madamm Delarü an hir Liblingsmënschen zimmlech vill Zäit dobanne verbruecht. Et huet déi ganzen Dag gereent, an heiansdo souguer geblëtzt a gedonnert. Mee elo maache si suguer bei staarkem Ree méi laang Touren duerch de Bësch. Vum Wieder hunn déi dräi sech net méi beandrocke gelooss. Och wann d’Madamm Delarü de Monsieur heiansdo lues soen héiert: „Wat e Fréijoer!“.